ای جان!

سلام و درود!

(چ مودب!)

هووومممم...باید بگم امیدوارم حالتون خوب باشه...

حال من ک خوب نیست...جسماً خوبم...ولی از نظر روحی...

نه.

احتمال میدم تا حدّ زیادی حال دل شما هم خوب نباشه...چ بگویم ک در ظرف کلمات بگنجد، آخه....

بععله...از حال خراب به درجاتی از ادبیات نیز رسیدیم...

یادمه امینولکی یه بار یه پست گذاشت ک با این جمله شروع میشد: "به یه بی حسی مفرط مبتلا شدم" یا یه همچین چیزی...

این جمله از اون روز یادم مونده...شاید ضمیر ناخوداگاهم میدونست منم یه زمانی به همچین توصیف دقیقی احتیاج خواهم داشت ک اینو توی خودش ثبت و ضبط کرد...

امروز در آستانه ی بیست و دو سالگی منم به یه بی حسی مفرط مبتلا شدم...

دگ حال نظر دادن،حرف زدن،حتی شوق کردن ندارم...حس هیچی رو ندارم...دیشب پونزده تا پیج یه وبلاگو خوندم...ولی هرچی تلاش کردم ک یه کامنت بذارم و ابراز همدردی کنم یا اینکه نظرمو دربارش بگم...بگم ک چیه وبلاگت نظرمو جلب کرد ک اینهمه شو بخونم...نشد...نتونستم...حرفم نمیاد...حرفدونم خاموش شده...

دگ حتی با کسی ک داره اشتباه،حرفشو ب خورد اینو اون میده هم حال بحث کردن ندارم...میگم بذار اون صحبتای خرونه شو بکنه،بذار آدمام توی حرفا 

باور ها 

اعتقادات

 و جبهه گیری های متعصبانه و صدمن یه غاز اون ابله غرق بشن...طوری نیس...

فقط پا میشم میرم...

کاش برای همیشه از این محیط مسموم و آدمای سمّی ش میشد برم...

انگار حس زندگی توم مرده...غباره غباره...خاموش خاموشه...

شش سال پیش،منو خواهرم داشتیم موزیک ویدیوی 22 تیلور سوییفت رو می دیدیم..توش تیلور سوییف از اینکه بیست و دو ساله شده ابراز خوشحالی میکرد و اصن اهنگ و صحنه ها درمورد شادی ۲۲ سالگیش بود...

اونموقع خواهرمم ۲۲ سالش بود...

برگشتم بهش نگاه کردم و گفتم:نچ نچ...این ۲۲ سالشه،تو ام ۲۲ سالته...این کجا و تو کجا...

الان خودم بیستو دو سالم میشه یک ماه دگ...و هیچ بقول معروف ...ی نیستم جز یه ناامید همیشه خسته ی نگران آینده...

این حجم از موج منفی از من اونم توی وبلاگم خیلی بعید بود...میدونم...منی ک همش با شور و شوق میومدم تا وبلاگمو آپدیت کنم و یه پست جالب یا خنده دار بزارم! آن لونا کجا و این لونا کجا!..آن دیگری مرد...

هر روز هر روز خبر بد،ناگوار،نابسامانی،عدم رسیدگی،قربون خدا برم ک دید نههه ما مردم جون سگ تر از این حرفاییم ک از پا دربیایم،خودش دست ب کار شده  ...زلزله و سیل...!کم ناامید و بدبخت بودیم اینم روش...جوووون واقعا...جووون به همه ی کائنات و بالایی هاو پایینی ها و....همه ی دست اندر کاران برای ....به زندگیمون... :)

در عنفوان جوانی،زمانی ک همه ی جوونا تو اکثر کشورا اول انرژی و اشتیاق و کار وبرنامه ریزی و امید به آینده شونه...روحم حال یه آدم زپرتی صدو بیست ساله رو داره... :) ای جان!

واقعا جا داره رامبوق جوان بیاد بگه :ما خیییییلی خوبیم...مام بگیم خییییییییییلی...(دهنت).

یک عالمه تفکر و باور توی ذهنمه فقط  ابرازدونم  روشن نمیشه...

فقط در یه کلمه بگم ک :رها کنید...رها...